امام به حق شاه مطلق که آمد

حریم درش قبله گاه سلاطین

شه کاخ عرفان؛گل شاخ احسان

دُرِ دُرجِ امکان،مه برج تمکین

علی بن موسی الرضا کز خدایش

رضا شد لقب چون رضا بود آئین

ز فضل و شرف بینی او را جهانی

اگر نبوَدَت تیره چشمی جهان بین

پی عطر روبند حوران جنّت

غبار درش را به گیسوی مشکین

اگر خواهی آری به کف دامن او